Van alles en nog wat.

Daar zijn we weer! Tijdens mijn vorige blog had ik het over dat we al 4 maanden hier op Aruba waren, inmiddels zijn we alweer 4 maanden verder! De tijd gaat zo hard hier..

Het leven hier is inmiddels "normaal" geworden, wat wil zeggen dat ik niet meer zoveel blog. Natuurlijk genieten we nog steeds van deze kans, begrijp me niet verkeerd, maar we zijn wel gewend aan ons leven hier. We irriteren ons wat minder aan het verkeer (iedereen doet maar wat) en we kennen de leuke plekjes en restaurants. Bij sommige restaurants herkennen ze ons zelfs, wat resulteert in de nodige kortingen. Erg gunstig dus.

We zijn al druk bezig met onze vakantie. Over ongeveer 7 weken gaan we namelijk naar Nederland. Hoe mooi dit eiland ook is, Nederland is en blijft 'thuis'. We verheugen ons er enorm op! 4 weekjes naar vrienden en familie, heerlijk!
We hebben ook al bedacht wat we graag willen doen als we weer in Nederland zijn (op vrienden en familie zien na). Nijmegen staat duidelijk op de eerste plaats. Er is voor mij geen stad als Nijmegen. Nijmegen zal voor mij altijd voelen als thuiskomen, ook al heb ik er (nog) nooit gewoond. Buiten dat Nijmegen een fantastische stad is heeft Nijmegen in mijn ogen ook nog eens de lekkerste dürüm döner. Ik ben een beetje verslaafd aan dürüm döner en hier op Aruba hebben ze dat niet. Dat wordt dus belachelijk veel döner halen! Ik ben benieuwd of ze me nog kennen bij dat zaakje, voorheen wisten ze al precies wat ik wilde, welke saus en groenten etc. Dan kwam ik binnen en dan zeiden ze al: "extra knoflook en extra sambal, wat wil jij?" wijzend naar Dennis die dan met me mee was. We zullen zien of ze het nog weten.
We hebben een lijstje gemaakt van restaurants waar we willen eten en dingen die we in Nederland kunnen doen, want in plaats van je leven in Nederland heb je nu een maandje, dan moet je alles eruit halen wat erin zit! Hoe dan ook, we hebben er zin in!

Maar goed, nu over hoe het hier gaat.
Even geleden (twee uurtjes) heb ik mijn eerste ontmoeting gehad met een kakkerlak. Dennis was op de badkamer en riep me. Nu weet ik dat als hij me op zo'n toon roept dat er iets ranzigs is. De deur stond open en ik zag het al: de kakkerlak. De kakkerlak was groter dan ik had verwacht dus ik besloot om om te keren en snel terug te gaan naar de slaapkamer. Wat een vieze beesten zeg!

Ieuw....

Er lopen hier op het eiland natuurlijk wel meer beesten rond, maar die blijven gelukkig op afstand.

21 maart kwam Joy, een vriendinnetje van mij naar Aruba. Ze kwam 3 weken hier bij ons in huis. We hebben een heleboel leuke dingen gedaan. Ook was er een ding dat we onderschat hadden: Arikok. Arikok is het nationale park hier. Heel mooi hoor, maar er was tegen ons gezegd dat het park goed te betreden was met een gewone auto. Niet dus. De onderkant van de auto heeft meerdere keren wat stenen etc. geraakt. Ook waren er grotten met vleermuizen. Een heleboel vleermuizen. Dat er zoveel vleermuizen zaten had ik eerst niet door, totdat Joy mij midden in de grot een foto liet zien van het plafond van de gang waar we nog door terug moesten. Dat plafond zat onder de vleermuizen. Ik ben nog nooit zo snel een grot uit gelopen. Dat hebben we ook weer meegemaakt, zullen we maar zeggen.

Ook zijn we met Joy naar een struisvogelfarm geweest. Erg leuk om te zien en we hielden er een leuke foto aan over (sorry voor de slechte kwaliteit, ik heb een foto gemaakt van een geprinte foto).

Joy, struisvogel, Dennis en ik

Naast de struisvogels zijn we ook naar ezels geweest, 'The donkey sanctuary'.

In 'the donkey sanctuary' worden wilde ezels opgevangen die gewond zijn of op een andere manier niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Erg mooi om te zien. Je mag rondlopen tussen de ezels, je mag ze voeren en aaien. De ezels vinden het heerlijk en zijn blij met hun plekje in dit paradijsje. Super dat zo'n vrijwillige organisatie voor deze beesten zorgt en dat deze beesten zo hun leventje mogen slijten tussen hun soortgenoten en mensen die om ze geven. Ik kan op zo'n plek ook echt uren naar de dieren kijken. Als ze het maar goed hebben!

Chillen in de schaduw

Tijdens het voeren

Terwijl Joy hier op Aruba was, was ik ook jarig. Joy was hier van 21 maart tot 11 april. Mijn verjaardag is op 7 april. 

Mijn verjaardag was wel even raar, zo ver weg van Nederland. Maar het was heel gezellig. Om 00.00u heb ik cadeautjes gehad van Dennis, Joy en mama. Joy en Dennis hadden hier een cadeau geregeld in opdracht van mama. Ik heb super cadeaus gehad; van Dennis een super mooie ring, van Joy een mooie armband en van mama kaarsjes en een plantje als soort van altaartje voor Siepie. Buiten deze cadeaus heb ik later ook nog cadeaus mogen ontvangen uit Nederland van mijn vader, de oom en tante van Dennis en de ouders van Dennis. Ook heb ik natuurlijk via facebook en de mail leuke felicitaties gehad. Super leuk dat er zo aan je gedacht wordt! 

Op mijn verjaardag zelf zijn we naar het Riu resort gegaan. Een all inclusive dag waar we zeker niks tekort kwamen! Het Riu is een prachtig resort met goed eten en drinken, een mooi zwembad en een privéstrand. We hebben daar met zijn drieën een heerlijke dag gehad! Een prima verjaardag dus.

Met Dennis en mij gaat het hier prima. Dennis heeft het nog steeds naar zijn zin op zijn werk, ik ook op mijn werk. Dennis had met de carnaval hier nog een mooie ervaring. Hij heeft samen met nog 3 anderen de catering verzorgd voor 460 man. Een super mooie kans en ervaring! Het was wel een lange dag en flink doorwerken, maar het was gelukt en de mensen waren erg tevreden!

Bakjes salade

Heel veel rijst....

Hier op Aruba beginnen een aantal dingen normaal te worden. Zoals de cruiseschepen die hier iedere dag aanleggen, de een groter dan de ander. Het blijft indrukwekkend als je zo over de boulevard loopt.

Met Ruba en Jessy gaat alles goed. Jessy begint echt te puberen. En stiekem vinden ze elkaar best aardig. Ze spelen vaak, maar als Ruba het zat is deelt hij ook wel een flinke tik uit.

Jessy op het strand

Ze vinden elkaar wel lief...

Stoeien

K.O.

Jessy houdt van cruisen!

Een tijdje geleden kwamen we erachter dat er hier een erg leuk café is. Geen Ajax café, Feyenoord café etc. Nee. Een N.E.C. café! Hier op Aruba.... wat zijn de kansen! Café 080 heet het. Je kan er lekker een biertje drinken, een frietje eten etc. Aan het plafond en achter de bar hangen N.E.C. shirts, geweldig.

Ons cluppie op Aruba

Als ik over N.E.C. typ krijg ik meteen weer een vervelend gevoel. N.E.C. is namelijk gedegradeerd uit de eredivisie. Het is nog steeds onwerkelijk, maar het is niet anders. Hoe dan ook, ik zal altijd achter mijn club blijven staan. Eens supporter, altijd supporter. N.E.C. komt hier weer bovenop en uiteindelijk spelen ze weer in de eredivisie, waar ze thuishoren!

Iets anders waar ik nog steeds erg veel moeite mee heb is het overlijden van Siepie.

Siepie kregen we toen ze een kitten was. Een jongen bij Edgar uit de klas had een nestje kittens in huis. Al snel gingen we kijken en werden we verliefd op Siepie. Ze was als kitten al een beetje dikkig, daarna is ze eigenlijk alleen maar dikker geworden. Maar dat hoorde bij Siepie. Siepie heeft in de loop van de tijd ook wel de namen 'dikke', 'bolle' en 'vetzak' gekregen. 

Naarmate Siepie ouder werd, ik dus ook, begonnen we een band op te bouwen. Als ik even verdrietig was of even niet lekker in mijn vel zat, was Siepie er altijd om mij te knuffelen en op te vrolijken. Als ik thuis kwam van school stond Siepie mij op te wachten voor de deur. Op een of andere manier wist ze aan de manier van lopen dat ik het was.

Later ging ik uit huis. Siepie en ook de andere kat, Sammie, gingen met mij mee. Dennis bouwde ook een band met Siepie op. Want Siepie was zo; mensen waar ik van houd, daar hield zij ook van. Toen Dennis en ik een half jaartje samen woonden moest Dennis 3 en halve maand op uitzending.

Mensen zeggen dat je een band opbouwt met een hond, dat geloof ik. Maar de band die ik met Siepie had is minstens net zo speciaal. 

Samenwonen en toch alleen zijn en dan thuiskomen bij een beestje dat iedere keer zo ontzettend blij is om je te zien, dat is hartverwarmend. 

Laten we het er maar op houden dat Siepie mij door een hoop tijden geholpen heeft. Voor anderen was het maar een kat. Voor mij was ze veel meer.

Daarom vind ik ook wel dat ze dit verdiend heeft. Een soort eerbetoon aan een beestje dat naar mijn idee te snel heen is gegaan.

Bedankt Siepie, ik mis je iedere dag!

Siepie

Al 4 maanden op Aruba

Wat gaat de tijd snel! Het is alweer 2 maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Het werd dus weer eens tijd. Leuk dat er nog steeds zo vaak naar wordt gevraagd!

Ik ga natuurlijk niet alles van de afgelopen 2 maanden vertellen, dan kan ik net zo goed een boek schrijven.

Kerst en oud & nieuw

Dat was even raar. Kerst, met 30 graden en zon.
Bij de Superfood verkochten ze echte kerstbomen, ongelooflijk. En druk dat het was! Voor ons is het natuurlijk raar, maar de mensen hier weten niet anders. Zij hebben namelijk altijd kerst met 30 graden, net zoals wij (vrijwel) altijd een koude kerst hebben. 

Wij hebben toch gekozen voor een neppe kerstboom, kunnen we meenemen naar Nederland. Om in de 'Arubaanse kerstsfeer' te blijven hebben wij hem opgetuigd zoals de Arubanen het mooi vinden: met veel kleurtjes en wat vogels en kikkers(!) erin.

Héél fout!

We hadden een leuke planning voor kerst: eerste kerstdag lekker samen koken en tweede kerstdag uit eten bij de het Italiaanse restaurant 'El faro blanco'. Een restaurant naast de vuurtoren en een heel mooi uitzicht.

Eerste kerstdag hebben we een '3-gangenmenu' gemaakt: Zalmcarpaccio, Tagliata (biefstukreepjes met balsamico en rucola) en als dessert had Dennis chocoladecake gemaakt met witte chocolade mousse en aardbeiensaus. Het was allemaal erg lekker. Verder hebben we een fijne avond gehad, gewoon thuis. 

Tweede kerstdag ging anders. We gingen dus uit eten bij de Italiaan.
We zouden eerst naar Marandi gaan, een ander restaurant hier, alleen die bleken toch geen kerstmenu te hebben. De Italiaan wel en het zag er goed uit. Vandaar de keuze voor de Italiaan.

We hadden gereserveerd op Dennis' naam, speciaal voor het kerstmenu. 

We kwamen daar aan en het begon al meteen met dat de reservering stond op naam van 'Pebers', klopt niet helemaal natuurlijk, maar goed.
We werden naar de tafel gebracht en kregen een 'a la carte' menu in onze handen gedrukt. Dennis vroeg naar het kerstmenu. De serveerster zei met een bloedserieus gezicht dat ze dat niet meer hadden. Ongelooflijk, tweede kerstdag en ze serveren al geen kerstmenu meer! Dat was al een flinke domper. Dennis begon wat pissig te worden, slaat natuurlijk nergens op om mensen te laten reserveren voor een kerstmenu en ze vervolgens een veel duurder 'a la carte' menu voor te leggen. Maar goed, ik zei dat we maar gewoon wat moesten bestellen, het was ten slotte kerst. Ik bestelde de carpaccio en als hoofdgerecht champignon risotto. Dennis bestelde een soort crêpe met van alles erin en als hoofdgerecht ossobuco.
Toen we aan het wachten waren viel ons op dat het restaurant veel te veel personeel rond had lopen. 3 a 4 meter van ons af stonden continu 3 obers/serveersters te kijken naar elke beweging die we maakten. Als we één slok water dronken werd het meteen bijgevuld. Zo zit je absoluut niet op je gemak.
Binnen no time kwam het voorgerecht op tafel. Dennis' gerecht zag er goed uit en het smaakte ook goed, gelukkig. Mijn carpaccio was op het bord gekwakt. Het was alleen een hoopje sla, het vlees eroverheen gegooid en daarop lag duidelijk neppe parmezaanse kaas. Moet je net mij hebben met nep kaas, zie ik meteen. Prima maar zet dan niet op het menu dat het parmezaan is. De ober knalde wat olie op tafel. Kortom ik moest er zelf maar wat van maken. Heel apart.
Ondertussen hadden we het gevoel dat we weggekeken werden. Erg vervelend. Dennis werd met de seconde pissiger. Na het hoofdgerecht zouden we naar huis gaan en het snel vergeten.
Het hoofdgerecht kwam. Dennis had een waterige zooi op zijn bord, dat ossobuco voor moest stellen. Er zat heel veel vet aan het vlees, niet echt lekker dus. Mijn risotto was wederom op het bord gekwakt. Het smaakte waterig en de champignons waren niet gaar. Daarbij was het belachelijk veel. Konden wel 3 mensen van eten!
Na het hoofdgerecht vroeg Dennis aan een ober de rekening. Hij vroeg het in het Nederlands en daarna in het engels om 'the check' of  'the bill'. De ober keek een beetje appelig. Vervolgens zei hij oké en liep weer terug naar zijn plek. Hij kon geen woord Engels, in een restaurant waar toch vooral Nederlanders en Amerikanen komen. Lekker handig en vooral bloed irritant. We wilden namelijk echt naar huis.
Dennis vroeg daarna aan een serveerster de rekening. Die bracht ze vrij snel. Wel de verkeerde.
Dennis knapte inmiddels bijna uit zijn vel en ik was er ook echt klaar mee. De derde (!) keer kregen we onze eigen rekening en zijn we snel weggegaan. Ongelooflijk wat een shit restaurant! Snel vergeten.
Thuis hebben we nog lekker wat gedronken en er toch nog een leuke avond van gemaakt, met lekkere hapjes.
Al met al een rare kerstervaring dus, zo warm en zonnig. Met een rot restaurant. Ver weg van familie, ook echt even heel raar!
Maar onze kerst is zeker niet verpest want we waren lekker samen en hoe je het ook ziet, we zijn toch weer een mooie ervaring rijker! Volgend jaar is het onze planning om rond kerst naar Nederland te komen. Nog niks zeker, maar we doen ons best.

Oud & nieuw

Nog zo'n rare ervaring. Het was gewoon een normale dag. We wisten dat als het bij ons 19.00u was, dat het bij jullie het nieuwe jaar begon. Toen het 19.00u was moesten we allebei toch wel even slikken. Daar zit je dan 8800 km van huis en bij jullie was het feest al begonnen. We hebben om 19.00u een vuurpijl aangestoken voor de families, vrienden en onze beestjes in Nederland. Zo waren we stiekem toch een beetje in Nederland.

Hier werd de hele dag echt veel vuurwerk afgestoken, meer dan in Nederland. Toen het bijna twaalf uur was vroeg Dennis aan mij of we niet te laat waren, omdat het er al behoorlijk op ging. Ik zei dat het nog echt geen twaalf uur was en telde netjes af. Om twaalf uur wensten we elkaar een gelukkig nieuw jaar en stonden we vooral te kijken naar het mooie vuurwerk. Ik heb een filmpje gemaakt. Ik wilde hem op mijn blog zetten, maar hij pakt hem niet.

De buurman van schuin tegenover kwam een handje geven en ons een gelukkig nieuw jaar wensen. Zijn vrouw kwam even later, met de hond. Lief beest en ze leek zich totaal niet druk te maken om het vuurwerk. De buurvrouw is erg aardig en we hebben zeker een half uur met haar staan kletsen over van alles en nog wat, leuk! 

Toen we binnen kwamen troffen we onze bange beestjes aan. Ruba nog enigszins 'stoer' in de kast. Jessy was in het nachtkastje gekropen (nu het nog kan!).

We zijn op bed gaan liggen en vrijwel meteen in slaap gevallen, de champagne had zijn werk gedaan.

Jessy

De meeste mensen weten inmiddels via Facebook dat we Jessy geadopteerd hebben. Voor de mensen die geen idee hebben wie Jessy is: Jessy was samen met haar broertje gedumpt op straat. Het asiel heeft haar opgepikt en wij hebben haar geadopteerd. Ze was uitgemergeld, had bloedarmoede en het ging niet al te best met haar. Wij hebben haar opgelapt en inmiddels begint het een echte puppy te worden: ondeugend en nogal actief. 

Ze is heel dankbaar dat ze geadopteerd is en ze is erg lief. Met Ruba samen gaat het ook goed, hij moest in het begin natuurlijk wennen. Nu staat hij zijn mannetje en komt hij er gewoon bij liggen. Als Jessy vervelend is krijgt ze een tik op de neus, of meerdere. 

Jessy heeft inmiddels een operatie gehad aan haar navelbreuk, dit was nog even spannend want het leek erop dat de wond kon gaan scheuren. Dat zou betekenen dat ze weer geopereerd zou moeten worden. Tijdens de operatie is ze meteen gesteriliseerd. Normaal doen ze dat niet op zo'n jonge leeftijd (ze is net 3 maanden). Maar omdat ze geopereerd moest worden aan de navelbreuk, hebben ze dat meteen gedaan. Zo hoeft ze over een paar maanden niet op dezelfde plek open en is ze er vanaf.

Het blijft natuurlijk zielig om zo'n klein beestje met zo'n best wel grote wond te zien. Maar na wat probleempjes is ze er nu bovenop en heeft ze afgelopen vrijdag haar eerste puppy enting gehad. Over 5 weekjes mag ze lekker mee naar buiten, naar het strand. Nu stopt ze haar energie vooral in ons lastigvallen en rondrennen als een gek.
Ze mag nog niet naar buiten omdat hier aardig wat hondenziektes heersen. Zolang ze niet volledig ingeënt is mag ze dus nog niet naar risico plaatsen, zoals het strand.

We hebben haar nu 3 weken en ze begint toch aardig te groeien, de schattige 'hangoortjes' zijn inmiddels vervangen door rechtopstaande oortjes.

Stuk volwassener koppie

Jessy heeft van ons een 'grote hondenbed' gekregen, ze verdwijnt er zowat in, maar zo heeft ze wel een fijn plekje!

Jessy

Over het algemeen gaat het prima met Ruba en Jessy. Jessy heeft natuurlijk wel puppystreken. Ze plaagt Ruba af en toe, dat resulteert dan in de nodige klappen van Ruba.

Ze trekt nog wel eens aan zijn staart...

Met Ruba gaat het super goed, hij is dikke 'matties' met Dennis geworden:

Sorry Dennis!

Ruba is zich laatst weer rot geschrokken (en ik erbij). Hij lag rustig te slapen buiten op een stoel op de porch, toen er ineens twee grote honden voor zijn neus stonden. Ik hoorde gegrom en het miauwen van een kat, Ruba dus. Ik ben meteen naar buiten gerend. Ruba was nergens meer te bekennen. Één hond sprong over het hek en de andere was nog in de tuin. Die heb ik met een bezem 'vriendelijk' verzocht om heel rap weg te wezen. Ruba zag ik nog steeds nergens, na even zoeken kwam hij heel angstig en zielig piepend aanrennen. Gelukkig was het alleen de schrik en was hij niet gewond. 

Wel even schrikken dus, geen schatjes die twee honden. De vrouw die we met oud en nieuw spraken gaf al aan dat de hele buurt er last van heeft. Ach, binnenkort is Jessy groot en dan heeft Ruba zijn eigen waakhond. En ons natuurlijk. Ik hou er namelijk niet zo van als mensen of dieren mijn beestjes wat aan willen doen.

Dennis & ik

Dennis en ik hebben ondertussen nog steeds de grootste lol samen. We hebben besloten om 2 jaar te blijven, vooral ook omdat we dan veel tijd samen hebben. 

We kunnen dubbel liggen om de stomste dingen, zoals het verdraaien van een gezegde. In plaats van 'iemand blij maken met een dode mus' kwam er uit mijn mond 'iemand doodmaken met een blije mus'. 

Dennis zijn bestellingen bij de Mac verlopen niet altijd even soepel. De vrouw in die praatpaal vroeg of hij de kip normaal of crispy wilde. Dennis gaf als antwoord een volmondig 'yes'. De vrouw vroeg het nog maar een keer en ik wees hem erop dat hij moest kiezen en 'yes' zeggen dus niet erg veel nut had. Ik denk dat je erbij moet zijn geweest, haha. Maar het geeft wel aan dat we nog steeds kunnen lachen om de kleinste dingen. 

Dennis heeft 3 weken vakantie gehad, ik 2. Voor zover je het vakantie kan noemen, met een zieke pup die opgevoed moet worden. Ook nu ik aan het typen ben rent Jessy als een gek door de kamer, speeltjes vliegen in de rondte. Geweldig. Leuk om te zien, maar soms.... 

Over een paar weken kan ze buiten uitrazen, gelukkig.

Bij Dennis op het werk gaat het super, hij heeft het nog steeds erg naar zijn zin. Ook ik heb het erg naar mijn zin op de ranch waar ik kindjes lesgeef.

Eergisteren hadden we iets wat we niet hadden verwacht hier op Aruba. We gingen uit eten bij café Rembrandt. Als special hadden ze gourmet! Daar hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken. Grappig dat dat hier kan, in een restaurant. We kregen een uiensoep als voorgerecht, daarna dus gourmet (heeft meteen iets super gezelligs vind ik altijd) en als nagerecht kregen we chocolade cake met karamelsaus en amandel ijs. 

Vis, vlees en groenten.

Verder hadden we laatst bij de Superfood een financiële meevaller. We hadden een keer een tree corona meegenomen. Normaal is dat 83 florin. We kwamen bij de kassa en de caissière sloeg de verkeerde corona aan, namelijk een sixpack. Ze keek nog een keer. Verwijderde het van de lijst, probeerde opnieuw, maar sloeg weer een sixpack aan. Ze had er lak aan en liet het maar zo. Met als gevolg dat wij een tree corona hadden voor 22 florin in plaats van 83 florin! Flinke meevaller dus.

We hebben regelmatig bezoek van een aantal acapornissen (soort papegaai). Dat is ook te zien aan het hor.

Acapornis

Ondertussen vier maanden op Aruba al... De tijd gaat enorm snel en we maken toch iedere keer weer iets nieuws mee. Over twee maanden komt mijn lieve vriendinnetje Joy hierheen voor 3 weken. Die heb ik dan ook alweer een half jaar niet gezien. Dat zijn de rare dingen, de mensen die je normaal regelmatig ziet, zie je nu echt lang niet. Maar dat halen we allemaal wel weer in! Gelukkig heb je nu Tango, whatsapp en Viber enzo. Dan heb je toch in ieder geval contact.

Verder gaat alles hier zijn gangetje. Jullie zijn weer even op de hoogte, ook van hoe wij kerst en oud & nieuw hier ervaren hebben. 

Ik kap er weer mee voor deze keer, tot snel!

Holbewoners

Zo, daar zijn we eindelijk weer!
We hebben ons echt een maandje als een stel holbewoners gevoeld.
Geen tv, prima. Geen xbox en dvd's, ook prima. Maar geen internet? Dan ben je ineens echt weg, dan merk je wel even dat je aan de andere kant van de wereld bent, ongeveer 8800 km van huis. Geen contact, of nauwelijks.
En ik weet het vroeger was alles zonder mobiele telefoon en internet etc. Maar wij zijn nou eenmaal van deze generatie. En deze generatie en geen internet gaat niet samen (niet in ons geval in ieder geval). Dus dat was even een pittig maandje, maar goed, je groeit wel extra naar elkaar toe zo. Dus wat dat betreft was het wel goed. Dat is dan ook het enige pluspuntje, want het was wel erg stil en rustig.

Oke, ik heb alles even opgedeeld want de bijpassende data weet ik niet meer. Dus ik vertel gewoon de dingen in soort 'groepjes'.

N.E.C.

Een groot nadeel van geen internet is dat we NEC niet konden volgen. Normaal keken we via een livestream naar de wedstrijden van NEC. Nu moesten we zonder doen. Gelukkig werd ik op de hoogte gehouden via sms door papa en Karin tijdens de wedstrijden. Zo wisten we wel een beetje wat er gebeurde, maar het is niet hetzelfde als de wedstrijd zien. En natuurlijk won NEC voor het eerst sinds ongeveer 20 wedstrijden weer eens een eredivisiewedstrijd. Maar ach, ben allang blij dat ze weer eens gewonnen hebben. Vanaf nu kunnen we ze weer via internet volgen, dat zullen we dan ook zeker gaan doen. Het lijkt erop dat ze weer een beetje uit de put aan het komen zijn, dus wie weet wat het seizoen nog brengt....

De stranden
De stranden zijn nog steeds allemaal belachelijk mooi, logisch want die veranderen niet in korte tijd. Maar wat ik bedoel is, dat je dat blijft waarderen en mooi blijft vinden. Het wordt niet 'gewoon', zeg maar. De favoriet is nog steeds Baby beach. Een ander strand, Arashi vinden we ook erg fijn, vooral omdat het daar lekker rustig is vaak.

Arashi beach

Uit eten
Inmiddels hebben we ook al de nodige restaurants bezocht, koken is hier nou niet bepaald fijn met die hitte. Dus eten halen of ergens gaan eten komt best vaak voor, vooral ook omdat de meeste restaurants hier helemaal niet zo duur zijn. Zo zijn we naar Marina Pirata geweest. Daar zit je op een soort steiger, met mooi uitzicht over de zee en de ondergaande zon.

Bij Marina Pirata

Om je heen zwemmen veel vissen. Wat voor vissen, geen idee, maar ze waren nog best groot. Hoe donkerder het werd, des te meer vissen er naar de steiger kwamen. Gaaf om te zien. Het eten was erg lekker trouwens. We aten grouper. Gelukkig smaakt deze vis veel beter dan dat hij eruit ziet.

We zijn ook bij Yemanja geweest. Dat was op aanraden van collega's van Dennis. God, wat was dat lekker! We hadden samen als voorgerecht een salade met parmaham, zongedroogde tomaatjes, croutons en een lekkere dressing.

De salade

Daarna hadden we allebei vis als hoofdgerecht. Dennis had (als ik het goed zeg) Triple tail met een truffel risotto en groene asperges. Ik had Snapper met pesto risotto, groene asperges en een saffraansaus. Het was om je vingers bij op te eten.

De snapper met pesto risotto en saffraansaus.

Triple tail met truffel risotto en asperges.

Een goede aanrader dus!

Verder zijn we bij Smokey Joe's geweest, waar je erg lekker spareribs kan eten. Dennis had de ribs, ik had een spies met biefstuk. 

Waar we 2 keer zijn geweest, is Salt & Pepper. Een leuk tapasrestaurantje, dat beviel ook erg goed (vandaar de tweede keer). Na het eten kan je leuk langs allemaal kraampjes lopen met armbandjes etc. Ook is er een ''I love Aruba" winkel. Daar verkopen ze van alles, ook wel grappige spulletjes om wat souvenirs mee te nemen als we weer terug gaan. Iets verder verkopen ze slippers bij een kraampje buiten. 'Arubaianas' heten de slippers. Ik zag leuke slippers en vroeg in het engels aan de verkoper of hij ze in een grotere maat had. Toen zei hij dat ik even moest wachten, hij kwam terug en zei dat hij ze niet in een grotere maat had. Maar hij had andere slippers voor me gepakt, die vond hij wel mooi voor mij. Dit waren oranje slippers met de Nederlandse vlag erop. Blijkbaar had hij al meteen door dat ik Nederlands ben. Ik was het eens met de slippers. Voor Dennis zochten we ook slippers, Dennis vroeg ook voor een grotere maat, die had hij wederom niet. Hij trok een pijnlijk gezicht en zei "Only with the American flag", dat werd hem dus niet. Dennis heeft uiteindelijk nog wel slippers kunnen vinden. 

Een andere avond zijn we bij Barney's geweest, een restaurant dat gerund wordt door Nederlanders, daar kan je prima eten voor een leuk bedrag. Verder zijn we bij wat strandtentjes geweest waar je lekkere burgers kan eten. 

Onder de 'afhaalrestaurants' vallen de mac, Wendy's, KFC en Yami Yami. Yami Yami werd ons aangeraden door de vrouw van een collega van Dennis. Ik was met haar een gezellig dagje het eiland verkennen, toen we het over het avondeten hadden zei ik dat ik zin had in sushi. Toen zei ze dat Yami Yami chinese gerechten maakt, maar ook sushi. Die avond zijn we dus meteen sushi gaan halen. We hadden een sushi combo gehaald en we hebben uiteindelijk ook de 'Teriyaki Chicken' meegenomen, omdat die gewoon erg lekker klonk. Met als gevolg dat we enorm veel eten hadden, maar gelukkig kan je sushi prima nog even bewaren. Zowel de kip als de sushi waren echt heel lekker en helemaal niet duur. Dus Yami Yami is inmiddels ons favoriete 'afhaaladres'.

Bij de McDonald's kwamen we trouwens nog wat leuks tegen in de McDrive.

Als je in de spiegel kijkt (want ik kon niet opvallend een foto maken) zie je de politie. Die mensen hebben natuurlijk ook gewoon honger, toch is het grappig ze hier gewoon in de McDrive tegen te komen.

Het vermaak

Dennis en ik hebben ons oldschool vermaakt met bord- en kaartspellen. Je moet toch iets. Omdat kolonisten van Catan nog onderweg was hebben we hier het kaartspel daarvan gekocht. Zo hebben we ook het kaartspel Machiavelli en het bordspel het stenen tijdperk gekocht. Zoek ze maar een keer op op internet, zou ik zeggen. Gewoon kaarten, zoals 'duizenden' hebben we ook regelmatig gedaan. Maar ja, op een gegeven moment komen die spellen je ook wel je strot uit. Maar goed, we hebben de tijd ermee verdreven.

Verder is de auto al vermaak op zich: rondrijden over het eiland, ook wel cruisen genoemd, was ook prima vermaak en dat verveelde niet zo snel. 

De spullen

Onze spullen die inmiddels verscheept zijn hebben we nog steeds niet. De douane heeft namelijk een inventarislijst nodig van de verscheepte spullen. Die lijst hebben wij nooit van het verhuisbedrijf gehad, dus krijgen we de spullen niet mee. Dus nu moeten we achter die lijst aan, wat ook wel weer even kan duren. Dennis zei al dat tegen de tijd dat we de spullen hebben, ze weer teruggestuurd kunnen worden. Begint het wel op te lijken. 

Beestjes

Toen ik op de slaapkamer kwam een tijdje geleden zat er een verassing op mijn kussen: een gekko. Gelukkig kan ik gekko's prima hebben, het had ook een kakkerlak, schorpioen of een ander ranzig beest kunnen zijn. Gelukkig had ik de 'milde' variant en was het een gekko. De andere dieren heb ik hier (nog) niet gezien, vooral houden zo!

Hij vond het ook niet nodig om weg te gaan

Met ons eigen beestje, Ruba, gaat het goed. We noemen hem inmiddels ook wel eens 'Rooie'. Hij is echt heel lief en voelt zich erg thuis. Hij is ook heel blij als we thuis komen, dan komt hij knuffelen.

Buiten is hij wat minder geliefd. Hij wordt namelijk met enige regelmaat in elkaar gemept door soortgenoten. Een echte vechtersbaas is het niet, ik heb namelijk het idee dat hij altijd verliest. Het is een beetje een sukkeltje, maar dat maakt hem extra schattig. Voor buiten is dat natuurlijk minder handig. 

Hij is nog steeds even raar want hij kruipt soms onder de deken en gaat daar dan slapen.

Kleine rat is het

Mijn katten, Sammie en Siepie mis ik wel heel erg. Ook niet zo gek als je ze al 16 en 12 jaar hebt. Ik weet dat ze een fijn thuis hebben nu en dat ik ze weer op mag halen als ik terug kom. Toch is het soms wel moeilijk om ze niet om me heen te hebben, je mist toch echt iets. Ruba is natuurlijk super lief, maar vervangen kan natuurlijk nooit. Blijven hopen dat ze het redden totdat ik terug ben en dat we het leventje samen weer op kunnen pakken. Het is wel een hele geruststelling dat er goed voor ze gezorgd wordt!

Dagje met papa, Karin en Suus

15 oktober kwamen papa, Karin en Suzan een dag bij ons langs. Ze waren op vakantie naar Curaçao en hebben een dag naar Aruba geboekt omdat wij hier nu wonen. 

Ze landden rond half 12, we hebben ze opgepikt op het vliegveld en zijn eerst naar ons huis gegaan. Eerst even rustig wat drinken en een rondleiding door het huis. Daarna hebben we omgekleed en zijn we naar Eagle beach gegaan. Daar hebben we eerst een hapje gegeten. Papa, Dennis en Suus hadden een burger, die erg in de smaak viel. Karin had quesadillas en ik had een wrap met kip. Allemaal erg lekker.

Daarna zijn we lekker op het strand gaan liggen waar Dennis strandbedjes had geregeld. We hebben lekker even bijgekletst met z'n allen en zijn daarna naar ons huis gegaan om te douchen en uiteindelijk te barbecuen. Dat barbecuen ging niet echt soepel, we hadden van die mini barbecues. Ten eerste werden ze niet echt goed heet en er pastte niet echt veel op. Uiteindelijk is het, met behulp van een pan en fornuis, toch gelukt en het was allemaal erg lekker. Na het eten hebben we nog wat gedronken. Jammer genoeg moesten we rond 20.00u weer richting het vliegveld. Het was een heel leuke dag, jammer dat hij zo snel voorbij was.

De Ranch

De ranch was erg lastig te vinden, we hebben het uiteindelijk na een keer of 3/4 gevonden. Het zag er goed uit, de paarden zijn goed gevoed en zien er allemaal prima uit. Ik had mijn nummer achtergelaten bij de man die daar in het kantoor werkt. Hij was erg vriendelijk en zei dat ze zeker mensen konden gebruiken. De volgende dag werd ik gebeld door Kat. Zij regelt voornamelijk alles rondom de paarden en doet zelf ook veel tours. Zij vroeg of ik de volgende dag om kwart voor 8 op de ranch kon zijn, zodat ik mee kon op een tour om te kijken hoe goed ik kan rijden en of het mij zou bevallen. 

Toen ik aankwam op de ranch hebben we eerst een praatje gemaakt en ze vroeg naar mijn ervaring met paardrijden. Daarna zijn we de paarden gaan borstelen en opzadelen. Nog best pittig werk, want er moet doorgewerkt worden en het is natuurlijk gewoon rond de 30 graden iedere dag. Daarbij zijn de zadels niet bepaald licht te noemen. Maar, hard werken is gezond!

Even hierna kwamen de mensen aan die mee zouden gaan op de tour. Kat legde uit wat ze moesten doen met de paarden (en wat vooral niet). Ik deed ondertussen bij de paarden de hoofdstellen in. 

Toen de mensen ingelicht waren, waren we klaar voor vertrek. Ik had een lief oud paardje, Jesse James genaamd. Hij vond alles prima en genoot duidelijk van het ritje.

De Ranch biedt 7 tours aan, uiteenlopend van 1 tot 3 uur. Dit was een tour van een uur. Langs Malmok Beach, erg mooi. Met de voetjes door het water, super dus! De tocht ging prima en eenmaal terug vroeg Kat of ik het werk wilde gaan doen, ik zou per uur verdienen en de fooien mag ik ook houden. Het enige 'nadeeltje' is dat ik in training moet. Daarvoor word ik niet betaald. Dit houdt in dat ik iedere keer mee ga op tours en zo de tours zo leer kennen dat ik ze uiteindelijk zelf mag gaan geven. Super gaaf dus! Precies wat ik wilde.

Ze vond dat ik goed reed en de volgende tour wilde ze mij een wat uitdagender paard geven: Calypso. Een prachtig beest waar ik meteen een klik mee had. Het rijden ging prima. Calypso is inderdaad een pittige dame, maar daar houd ik wel van, een beetje uitdaging. 

Afgelopen zaterdag ging Dennis ook mee op de tour, voor mij een soort droom die uitkomt: samen paardrijden met Dennis. Hij had een braaf paard dat af en toe een beetje koppig was, maar dat vond Dennis juist wel grappig. Het rijden ging goed en hij wil het vaker gaan doen. Calypso probeerde mij de hele tocht lekker uit. Dat wil zeggen: draven als ik wil stappen en andersom en ook steigeren was ze niet vies van. Ik ben er op blijven zitten, toen ze eenmaal door had dat het niet ging lukken bij mij, hield ze op met vervelen en was ze braaf. Kortom: een prima project voor mij dit paard. Dat is mijn doel, een band met Calypso opbouwen en haar normaal kunnen berijden.

Calypso

Dat ze mooi is, dat is duidelijk. Ik zal binnenkort een mooiere en duidelijke foto op de blog zetten.

Het werk van Dennis

Dennis vermaakt zich nog steeds prima op zijn werk, hij heeft het naar zijn zin. Verder valt er niet zoveel over te zeggen, het gaat z'n gangetje. Hij gaat leuk om met alle collega's en gaat met plezier naar zijn werk.

Zo, dat was weer even een maand samengevat. Leuk om te weten dat zoveel mensen mijn blog volgen. Ik hoor regelmatig dingen over de blog en vooral de vraag wanneer ik weer ga schrijven. 

Jullie weten weer een beetje hoe ons leventje hier verloopt, ik stop ermee voor vandaag. Tot de volgende keer!

Toch maar weer eens een blog.

Hier weer even een signaal van leven, vanaf de andere kant van de wereld.

Zoals opa van de week mailde: Geen nieuws is goed nieuws.
Het gaat namelijk erg goed met ons. We voelen ons gewoon lekker, tussen Dennis en mij gaat het goed. Gewoon even het gevoel dat je samen de wereld aan kan. Dat went nooit, dat blijft geweldig.

Ik had nooit verwacht dat ik hier, op een tropisch eiland, een fikse verkoudheid zou krijgen. Ik heb er nu al dik een week last van. Ik dacht er een paar dagen geleden vanaf te zijn toen ineens, naar mijn idee, een kaakholteontsteking op de proppen kwam zetten. Zeker weten doe ik het niet, maar volgens mij klopt mijn google diagnose vrij aardig. Wat het ook is, het is minder prettig. Maar het mag de pret niet drukken, want Dennis en ik zijn sinds maandag erg vrolijk. Het rijbewijs is gehaald en sinds gisteren staat onze eerste eigen auto op de oprit, inclusief aso spoiler! Hoe hij rijdt: geen idee. We zijn namelijk op de Antillen, dat houdt in dat we minimaal 10 (!) werkdagen op ons rijbewijs moeten wachten. De auto op de oprit is dus een soort martelobject geworden. We mogen er in zitten, that's it. Maar goed, geduld is een schone zaak! Hier wat foto's van onze 'bolide'.

Het is een automaat, rijdt toch het lekkerst

Iedereen snapt natuurlijk wel dat als wij het rijbewijs binnen hebben, Aruba officieel onveilig wordt verklaard. Heerlijk rondscheuren en neerploffen op een willekeurig strand, kan me er nu al op verheugen.

Toch was het rijbewijs halen niet zo super simpel als verwacht, er kwam toch wel theorie bij kijken die serieus geleerd moest worden. Niet bij een pakje boter dus, maar moeilijk was het ook niet te noemen. Dennis en ik hebben gewoon braaf geleerd en elkaar overhoord. Had ook wel iets gezelligs. Ik had nog wat moeite met de autootjes en het bord. Dennis was zo lief om een papieren namaakversie te maken, waardoor ik toch kon oefenen. Erg schattig.

Goed, even terug naar vorige week. 

Vorige week zondag zijn we naar collega's van Dennis geweest. Bijna alle collega's inclusief aanhang waren aanwezig. Het was erg gezellig en de hapjes die ze hadden klaar gemaakt waren erg lekker. Zo was er bijvoorbeeld broodje 'dip'. Super lekker! Eenmaal thuis besefte ik mij dat er natuurlijk een recept van moet zijn. Dus toen heb ik meteen Dennis op pad gestuurd om achter het recept aan te gaan. Er zit van alles in. Helaas kunnen we hem in dit huis niet maken omdat de chinees bijvoorbeeld geen Parmezaanse kaas heeft. Dus wederom geduld.

Dezelfde dag dat we naar de collega's van Dennis waren, was er een parade in verband met de verkiezingen. Wat een gekkenhuis! 2000 auto's die achter elkaar aan rijden, totaal volgepropt met vlaggen van hun favoriete partij. Dit levert steeds weer een file op van 6 km. Als 'neutraal' persoon wil je daar dus niet in terecht komen. Gelukkig was dat ook niet zo, we waren de parade voor en toen we terugkwamen van de gezellige avond was de parade gelukkig voorbij.

Je moet het eigenlijk zien als een zuip-,toeter- en feestparade. Drank achter het stuur, waarom niet.

Voor de mensen die de parade willen zien, hier is de link: http://www.youtube.com/watch?v=m2C4AOd9J40  In dit geval is het de parade van de AVP, de Arubaanse VolksPartij. Die overigens ook gewonnen heeft.

Hier is het gebruikelijk dat de avond voor de verkiezingen de drankvoorraad in de supermarkten op slot gaat. Donderdag van 18.00u tot en met zaterdag 18.00u was er dus geen drank te koop. Wat dus ervoor zorgt dat je op woensdag iedereen met een belachelijke lading bier etc. ziet rondslepen. Zodat er toch meer dan genoeg drank in huis is tijdens de verkiezingsfeesten. Werkt erg goed dus die maatregel...

De afgelopen week hebben Dennis en ik natuurlijk de nodige rijlessen gevolgd, theorie geleerd en voor de rest is er niet veel boeiends gebeurd. 

Afgelopen weekend hebben Dennis en ik ook nog wat rijles gehad. Vrijdag en zaterdagochtend om 9u. Zondag was de wedstrijd van het jaar, voor een NEC-fan dan. Deze zondag is dus ook meteen de shitste zondag geworden. Want NEC verloor van de maffiaratten, zoals ik de arnhemmers noem. Snel vergeten die wedstrijd. Toch ben ik trots op mijn cluppie!

Afgelopen maandag hadden we dus examen, dat ging als volgt: We werden om half 8 opgepikt thuis. We werden naar het examenbureau gebracht. Daar moesten we even wachten, godzijdank in de airco. We moesten namelijk net gekleed zijn: een lange broek, dichte schoenen en een blouse. Erg prettig in dit klimaat. 

Ik moest eerst theorie examen doen. Eerst kreeg ik ongeveer 15 vragen over waar je rekening mee moet houden in het verkeer etc. Daarna nog een stuk of 10 verkeersborden. Allebei de onderdelen heb ik foutloos gedaan. Daarna volgde het bord met de autootjes en de mini fietsers. De eerste situatie deed ik foutloos, de tweede situatie maakte ik een fout. Ik wist dat ik tenminste nog 3 situaties kreeg en nog één fout zou betekenen dat ik gezakt was. Gelukkig heb ik me door de andere situaties heen geworsteld en slaagde ik voor mijn theorie. Dennis heeft ook maar één foutje gemaakt in de 3 onderdelen. Hij had een vraag verkeerd beantwoord. In ieder geval, de theorie hadden we dus allebei in the pocket. Toen kwam het afrijden. Ik moest weer eerst. Het begon al soepel, door de zenuwen kreeg ik tot 3x toe de auto niet open. Wederom een gênant momentje dus. Begint te wennen. Eenmaal aan het rijden was ik heel relaxt en verliep alles soepeltjes. Ik heb nog een praatje gemaakt met de examinators (ja, het waren er 2), een beetje over koetjes en kalfjes en hoe mooi het eiland is enz. 

Eenmaal terug bij het bureau moest ik de motor laten draaien zodat Dennis meteen kon rijden. Scheelde mij weer achteruit inparkeren! Bij Dennis ging het ook prima. Terug in het bureau kregen we de papieren in de hand gedrukt met de boodschap dat we geslaagd waren. Super! Eindelijk allebei ons rijbewijs.

Nu nog even wachten dus....

Met Ruba gaat het goed. Hij jaagt tegenwoordig ook in het echt, niet alleen op tenen dus. Hij bedoelt het vast erg vriendelijk allemaal, ik word er wat minder vrolijk van. Toen ik van de week naar buiten liep had hij een cadeautje neer gelegd voor de deur. Katten doen dat als een soort van bedankje, of een 'ik vind je lief' gebaar. Het gepresenteerde maal zag er erg appetijtelijk uit. Op het menu stond namelijk: Onthoofde kikker met een sausje van ontbindingssappen en mieren. Om je vingers bij af te likken! Ik heb vriendelijk bedankt.

Vandaag heb ik een heldhaftige daad verricht. Op het menu stond salamander/hagedis (whatever). Ruba kwam erg vrolijk aanrennen met mijn levende diner in zijn bek. Ik heb vervolgens Ruba verleid met wat brokjes, waardoor het beestje in zijn bek vrijkwam en de benen nam. Weer een dode minder.

Vanmiddag gaan Dennis en ik een Tango poging doen met opa en oma, hopen dat het lukt! En morgen gaan we ons echt wagen aan het strand. Op de kazerne blijkt dat ook te kunnen namelijk. Het is er alleen nog niet van gekomen door het ziek zijn etc.

Goed, jullie zijn weer even zoet en up to date.

Fijne avond jullie en tot de volgende keer!

Ruba de tenenbijter

Daar zijn we weer.
Ik kreeg aardig wat berichtjes over wanneer ik weer ga bloggen. Nou, nu dus!

Ruba wordt steeds aanhankelijker, sterker nog hij wilde niet dat ik wegging. Ik moest naar rijles. De kleine meneer was het er niet mee eens en rende achter me aan, om vervolgens op mijn voet te gaan liggen.

Lastig lopen zo...

Dennis speelt vaak met Ruba, dan gaat hij met zijn hand onder de dekens om vervolgens Ruba 'aan te vallen'. Ruba valt dan vol aan en bijt en krabt dan. Natuurlijk doet het geen pijn omdat Dennis zijn hand onder de dekens heeft. Maar nu is het zo dat Ruba alles wat beweegt onder het deken aanvalt. Dus als ik ook maar mijn teen durf te bewegen, springt hij er met vol enthousiasme en speelsheid op. Vandaar dat ik hem nu de tenenbijter noem. Het probleem is alleen dat Dennis hem te vaak opgefokt heeft, waardoor Ruba nu dus steeds alles aanvalt. Erg lastig als je je om wilt draaien. We zijn bezig het hem weer af te leren.

Nadat Ruba van alles en nog wat aangevallen heeft is hij erg moe. Dan ligt hij echt K.O. te slapen.

Met zijn tong buitenboord...

Dennis heeft nog steeds last van de blaren op zijn voeten. Die zijn toch wat groter dan we dachten, ik bespaar jullie een foto. Hij loopt nog steeds als manke Nelis, wat voor mij soms wel grappig is.

Het lopen hier blijft toch een beetje tricky. Dennis is van de week ook al bijna van zijn sokken gereden omdat ze hier als malloten rijden. Ik ben er niet helemaal gerust op. Ik heb Dennis gevraagd om mij even een berichtje te sturen als hij op de kazerne is. Gelukkig krijg ik die elke ochtend als hij moet werken!

Dinsdag was het even spannend, de generaal kwam naar de kazerne i.v.m. de bezuinigingen. Alle mariniers gaan hier per 1 januari 2015 weg. Gelukkig kunnen wij en de rest van de mensen in de keuken gewoon blijven. Ze krijgen het alleen drukker. De mariniers worden namelijk vervangen door de landmacht. Die verblijven hier steeds 4 maanden op de kazerne, dat betekent dus meer eters. Dus meer werk. Hoe dat verder gaat lopen zien we dan wel. Het is in ieder geval heel fijn dat wij, stel dat we verlengen, niet in januari 2015 weg moeten!

Gisteren gingen we weer naar de Chinees. Ik begin het idee te krijgen dat ze een oogje op Dennis heeft. Ze begroet hem altijd heel schattig, met een lieve glimlach erbij. Toen Dennis 'Bon Tardi' zei was ze helemaal trots dat hij 2 woordjes Papiamento kon, haha. Ik vind haar wel schattig. Ze zei ook nog dat het hier 'everyday party' is op het eiland. 

Ons kleine beestje hebben we een halsbandje omgedaan. Zodat ze buiten weten dat het geen zwerfkat is. Het staat hem erg leuk en hij is er al aan gewend.

Het is een mooi beestje.

Dit was hem alweer, ik heb vrij weinig te vertellen,zoveel gebeurt er niet de afgelopen dagen...

Welterusten voor jullie!

Het weekend

Bon Dia!
Zaterdag hebben Dennis en ik heerlijk uitgeslapen, dat lukte wel na vrijdag! We zijn rond een uurtje of een naar Oranjestad gegaan met de taxi. Daar gingen we eerst, op aanraden van twee collega's van Dennis, naar de Suikertuin. Een gezellig tentje, gerund door Nederlanders. Ons was verteld dat je daar erg lekker kan lunchen. Dat was zeker zo! Dennis had een baguette 'Paris':

Baguette met kip, bacon, tomaat, 2 kazen en ui... Jammie!

Ik had gekozen voor de 'Beef wrap' met een heerlijke kaassaus erbij:

Een lekkere 'chill' kon natuurlijk niet ontbreken:

Balashi chill

Ik heb trouwens een nieuwe tactiek, ik maak stiekem een foto van Dennis. Daar staat hij dan niet zo charmant op, met zijn mond open ofzo. Dan dreig ik om het te plaatsen op de blog, tenzij hij een leuke foto laat maken. Het werkt!

Hij liet een foto maken, een leuke ook nog!

Het eten smaakte erg goed. We zaten lekker rustig te eten totdat ineens kei hard het alarm van mijn mobiel af ging. Voordat ik hem gevonden had in mijn tas, waren we het middelpunt van belangstelling... Fijn! Mijn telefoon vertoont fratsen, het alarm doet het namelijk nooit, tenminste niet het geluid. En nu had mijn telefoon besloten om willekeurig een alarm, mét geluid, af te laten gaan midden in het restaurant. Echt weer iets voor mij dus.

Daarna ging ik even naar het toilet, toen ik weer van het toilet af wilde ging dat lastig. Ik had namelijk de klink in mijn hand. Nadat ik even rustig had uitgevogeld hoe dat ding erop terug moest kon ik er gelukkig weer af. Ik kwam met de slappe lach terug bij Dennis en die vond dat ik het in de blog moest zeggen, bij deze dus.

Na het lunchen gingen we Oranjestad in, op zoek naar vlees. Dat heeft de lokale Chinees niet namelijk (ja die Salmonella kip etc.). Na drie 'super' markten hebben we de hoop opgegeven en hebben we de taxi terug gepakt. Weer geen vlees dus! De chauffeuse van de taxi vroeg waar in Nederland wij vandaan kwamen. Toen wij Nijmegen zeiden, leefde ze helemaal op. Haar zoon woonde in Amsterdam en vrienden van haar in Nijmegen. Ze had het over de 4-daagse, dat het zo leuk en gezellig is en dat ze er weer graag heen wilt. Lachen dus, iemand die Nijmegen kent! 

Na de taxirit zijn we weer naar onze vertrouwde Chinees gegaan. Ze kennen ons inmiddels. We leven al een week op tonijn en pizza, het begint ons de strot uit te komen. 

Ik was op zoek naar een vis, witvis ofzo, in ieder geval wat anders dan tonijn. Toen ik goed keek maakte mijn hart even een sprongetje: GEHAKT! In goede staat! Ik draaide me om en zag daar van Honig zo'n pak staan voor chili con carne. Mijn dag was meteen weer goed. Die van Dennis ook trouwens, haha.

We hebben die avond heerlijk gegeten, eindelijk weer vlees...

Gisteren zijn we om 6 uur opgestaan om NEC te kijken. Via een of andere Arabische live stream. Daarvoor had ik er tig geprobeerd maar die deden het niet. Uiteindelijk lukte het dus bij de Arabische site. Ik vond het een mooie wedstrijd en was erg blij dat ik er toch voor opgestaan was. De wedstrijd eindigde in 3-3, nog best netjes. Na de wedstrijd zijn Dennis en ik nog even gaan slapen. Over slapen gesproken. De kat heet nu officieel Ruba, naar Aruba. Hij houdt er rare slaapgewoontes op na:

Kan niet lekker liggen.

Dennis vond gister dat Ruba toch wel geluk heeft, hij had ineens een 'geniale' ingeving. Hij vond dat we hem Lucky B. moeten noemen. Naar Lucky Bastard. Ik vond het niet zo'n geschikte naam en Dennis bij nader inzien ook niet. Hij blijft gewoon Ruba heten, onze eigen luie, rare, lieve Antilliaan. 

Ik heb net, om 10 uur (wat half elf werd), weer rijles gehad. Het ging prima deze keer. Woensdag weer theorie, ik ben benieuwd wat ik nu weer op mijn bord krijg. We zullen zien.

Dadelijk rond 13u word ik opgehaald. We gaan weer naar het gemeentehuis, we moeten de inschrijving ophalen. Eerst daar in de buurt een hapje eten, dan naar het gemeentehuis en daarna begint onze vlees speurtocht weer, deze maand was het handig geweest als we vegetarisch waren. Maar goed, geen haar op ons hoofd die denkt aan een vleesloos bestaan, dus we blijven volhouden!

Bon tardi! (goedemiddag)