Van alles en nog wat.

Daar zijn we weer! Tijdens mijn vorige blog had ik het over dat we al 4 maanden hier op Aruba waren, inmiddels zijn we alweer 4 maanden verder! De tijd gaat zo hard hier..

Het leven hier is inmiddels "normaal" geworden, wat wil zeggen dat ik niet meer zoveel blog. Natuurlijk genieten we nog steeds van deze kans, begrijp me niet verkeerd, maar we zijn wel gewend aan ons leven hier. We irriteren ons wat minder aan het verkeer (iedereen doet maar wat) en we kennen de leuke plekjes en restaurants. Bij sommige restaurants herkennen ze ons zelfs, wat resulteert in de nodige kortingen. Erg gunstig dus.

We zijn al druk bezig met onze vakantie. Over ongeveer 7 weken gaan we namelijk naar Nederland. Hoe mooi dit eiland ook is, Nederland is en blijft 'thuis'. We verheugen ons er enorm op! 4 weekjes naar vrienden en familie, heerlijk!
We hebben ook al bedacht wat we graag willen doen als we weer in Nederland zijn (op vrienden en familie zien na). Nijmegen staat duidelijk op de eerste plaats. Er is voor mij geen stad als Nijmegen. Nijmegen zal voor mij altijd voelen als thuiskomen, ook al heb ik er (nog) nooit gewoond. Buiten dat Nijmegen een fantastische stad is heeft Nijmegen in mijn ogen ook nog eens de lekkerste dürüm döner. Ik ben een beetje verslaafd aan dürüm döner en hier op Aruba hebben ze dat niet. Dat wordt dus belachelijk veel döner halen! Ik ben benieuwd of ze me nog kennen bij dat zaakje, voorheen wisten ze al precies wat ik wilde, welke saus en groenten etc. Dan kwam ik binnen en dan zeiden ze al: "extra knoflook en extra sambal, wat wil jij?" wijzend naar Dennis die dan met me mee was. We zullen zien of ze het nog weten.
We hebben een lijstje gemaakt van restaurants waar we willen eten en dingen die we in Nederland kunnen doen, want in plaats van je leven in Nederland heb je nu een maandje, dan moet je alles eruit halen wat erin zit! Hoe dan ook, we hebben er zin in!

Maar goed, nu over hoe het hier gaat.
Even geleden (twee uurtjes) heb ik mijn eerste ontmoeting gehad met een kakkerlak. Dennis was op de badkamer en riep me. Nu weet ik dat als hij me op zo'n toon roept dat er iets ranzigs is. De deur stond open en ik zag het al: de kakkerlak. De kakkerlak was groter dan ik had verwacht dus ik besloot om om te keren en snel terug te gaan naar de slaapkamer. Wat een vieze beesten zeg!

Ieuw....

Er lopen hier op het eiland natuurlijk wel meer beesten rond, maar die blijven gelukkig op afstand.

21 maart kwam Joy, een vriendinnetje van mij naar Aruba. Ze kwam 3 weken hier bij ons in huis. We hebben een heleboel leuke dingen gedaan. Ook was er een ding dat we onderschat hadden: Arikok. Arikok is het nationale park hier. Heel mooi hoor, maar er was tegen ons gezegd dat het park goed te betreden was met een gewone auto. Niet dus. De onderkant van de auto heeft meerdere keren wat stenen etc. geraakt. Ook waren er grotten met vleermuizen. Een heleboel vleermuizen. Dat er zoveel vleermuizen zaten had ik eerst niet door, totdat Joy mij midden in de grot een foto liet zien van het plafond van de gang waar we nog door terug moesten. Dat plafond zat onder de vleermuizen. Ik ben nog nooit zo snel een grot uit gelopen. Dat hebben we ook weer meegemaakt, zullen we maar zeggen.

Ook zijn we met Joy naar een struisvogelfarm geweest. Erg leuk om te zien en we hielden er een leuke foto aan over (sorry voor de slechte kwaliteit, ik heb een foto gemaakt van een geprinte foto).

Joy, struisvogel, Dennis en ik

Naast de struisvogels zijn we ook naar ezels geweest, 'The donkey sanctuary'.

In 'the donkey sanctuary' worden wilde ezels opgevangen die gewond zijn of op een andere manier niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Erg mooi om te zien. Je mag rondlopen tussen de ezels, je mag ze voeren en aaien. De ezels vinden het heerlijk en zijn blij met hun plekje in dit paradijsje. Super dat zo'n vrijwillige organisatie voor deze beesten zorgt en dat deze beesten zo hun leventje mogen slijten tussen hun soortgenoten en mensen die om ze geven. Ik kan op zo'n plek ook echt uren naar de dieren kijken. Als ze het maar goed hebben!

Chillen in de schaduw

Tijdens het voeren

Terwijl Joy hier op Aruba was, was ik ook jarig. Joy was hier van 21 maart tot 11 april. Mijn verjaardag is op 7 april. 

Mijn verjaardag was wel even raar, zo ver weg van Nederland. Maar het was heel gezellig. Om 00.00u heb ik cadeautjes gehad van Dennis, Joy en mama. Joy en Dennis hadden hier een cadeau geregeld in opdracht van mama. Ik heb super cadeaus gehad; van Dennis een super mooie ring, van Joy een mooie armband en van mama kaarsjes en een plantje als soort van altaartje voor Siepie. Buiten deze cadeaus heb ik later ook nog cadeaus mogen ontvangen uit Nederland van mijn vader, de oom en tante van Dennis en de ouders van Dennis. Ook heb ik natuurlijk via facebook en de mail leuke felicitaties gehad. Super leuk dat er zo aan je gedacht wordt! 

Op mijn verjaardag zelf zijn we naar het Riu resort gegaan. Een all inclusive dag waar we zeker niks tekort kwamen! Het Riu is een prachtig resort met goed eten en drinken, een mooi zwembad en een privéstrand. We hebben daar met zijn drieën een heerlijke dag gehad! Een prima verjaardag dus.

Met Dennis en mij gaat het hier prima. Dennis heeft het nog steeds naar zijn zin op zijn werk, ik ook op mijn werk. Dennis had met de carnaval hier nog een mooie ervaring. Hij heeft samen met nog 3 anderen de catering verzorgd voor 460 man. Een super mooie kans en ervaring! Het was wel een lange dag en flink doorwerken, maar het was gelukt en de mensen waren erg tevreden!

Bakjes salade

Heel veel rijst....

Hier op Aruba beginnen een aantal dingen normaal te worden. Zoals de cruiseschepen die hier iedere dag aanleggen, de een groter dan de ander. Het blijft indrukwekkend als je zo over de boulevard loopt.

Met Ruba en Jessy gaat alles goed. Jessy begint echt te puberen. En stiekem vinden ze elkaar best aardig. Ze spelen vaak, maar als Ruba het zat is deelt hij ook wel een flinke tik uit.

Jessy op het strand

Ze vinden elkaar wel lief...

Stoeien

K.O.

Jessy houdt van cruisen!

Een tijdje geleden kwamen we erachter dat er hier een erg leuk café is. Geen Ajax café, Feyenoord café etc. Nee. Een N.E.C. café! Hier op Aruba.... wat zijn de kansen! Café 080 heet het. Je kan er lekker een biertje drinken, een frietje eten etc. Aan het plafond en achter de bar hangen N.E.C. shirts, geweldig.

Ons cluppie op Aruba

Als ik over N.E.C. typ krijg ik meteen weer een vervelend gevoel. N.E.C. is namelijk gedegradeerd uit de eredivisie. Het is nog steeds onwerkelijk, maar het is niet anders. Hoe dan ook, ik zal altijd achter mijn club blijven staan. Eens supporter, altijd supporter. N.E.C. komt hier weer bovenop en uiteindelijk spelen ze weer in de eredivisie, waar ze thuishoren!

Iets anders waar ik nog steeds erg veel moeite mee heb is het overlijden van Siepie.

Siepie kregen we toen ze een kitten was. Een jongen bij Edgar uit de klas had een nestje kittens in huis. Al snel gingen we kijken en werden we verliefd op Siepie. Ze was als kitten al een beetje dikkig, daarna is ze eigenlijk alleen maar dikker geworden. Maar dat hoorde bij Siepie. Siepie heeft in de loop van de tijd ook wel de namen 'dikke', 'bolle' en 'vetzak' gekregen. 

Naarmate Siepie ouder werd, ik dus ook, begonnen we een band op te bouwen. Als ik even verdrietig was of even niet lekker in mijn vel zat, was Siepie er altijd om mij te knuffelen en op te vrolijken. Als ik thuis kwam van school stond Siepie mij op te wachten voor de deur. Op een of andere manier wist ze aan de manier van lopen dat ik het was.

Later ging ik uit huis. Siepie en ook de andere kat, Sammie, gingen met mij mee. Dennis bouwde ook een band met Siepie op. Want Siepie was zo; mensen waar ik van houd, daar hield zij ook van. Toen Dennis en ik een half jaartje samen woonden moest Dennis 3 en halve maand op uitzending.

Mensen zeggen dat je een band opbouwt met een hond, dat geloof ik. Maar de band die ik met Siepie had is minstens net zo speciaal. 

Samenwonen en toch alleen zijn en dan thuiskomen bij een beestje dat iedere keer zo ontzettend blij is om je te zien, dat is hartverwarmend. 

Laten we het er maar op houden dat Siepie mij door een hoop tijden geholpen heeft. Voor anderen was het maar een kat. Voor mij was ze veel meer.

Daarom vind ik ook wel dat ze dit verdiend heeft. Een soort eerbetoon aan een beestje dat naar mijn idee te snel heen is gegaan.

Bedankt Siepie, ik mis je iedere dag!

Siepie

Al 4 maanden op Aruba

Wat gaat de tijd snel! Het is alweer 2 maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Het werd dus weer eens tijd. Leuk dat er nog steeds zo vaak naar wordt gevraagd!

Ik ga natuurlijk niet alles van de afgelopen 2 maanden vertellen, dan kan ik net zo goed een boek schrijven.

Kerst en oud & nieuw

Dat was even raar. Kerst, met 30 graden en zon.
Bij de Superfood verkochten ze echte kerstbomen, ongelooflijk. En druk dat het was! Voor ons is het natuurlijk raar, maar de mensen hier weten niet anders. Zij hebben namelijk altijd kerst met 30 graden, net zoals wij (vrijwel) altijd een koude kerst hebben. 

Wij hebben toch gekozen voor een neppe kerstboom, kunnen we meenemen naar Nederland. Om in de 'Arubaanse kerstsfeer' te blijven hebben wij hem opgetuigd zoals de Arubanen het mooi vinden: met veel kleurtjes en wat vogels en kikkers(!) erin.

Héél fout!

We hadden een leuke planning voor kerst: eerste kerstdag lekker samen koken en tweede kerstdag uit eten bij de het Italiaanse restaurant 'El faro blanco'. Een restaurant naast de vuurtoren en een heel mooi uitzicht.

Eerste kerstdag hebben we een '3-gangenmenu' gemaakt: Zalmcarpaccio, Tagliata (biefstukreepjes met balsamico en rucola) en als dessert had Dennis chocoladecake gemaakt met witte chocolade mousse en aardbeiensaus. Het was allemaal erg lekker. Verder hebben we een fijne avond gehad, gewoon thuis. 

Tweede kerstdag ging anders. We gingen dus uit eten bij de Italiaan.
We zouden eerst naar Marandi gaan, een ander restaurant hier, alleen die bleken toch geen kerstmenu te hebben. De Italiaan wel en het zag er goed uit. Vandaar de keuze voor de Italiaan.

We hadden gereserveerd op Dennis' naam, speciaal voor het kerstmenu. 

We kwamen daar aan en het begon al meteen met dat de reservering stond op naam van 'Pebers', klopt niet helemaal natuurlijk, maar goed.
We werden naar de tafel gebracht en kregen een 'a la carte' menu in onze handen gedrukt. Dennis vroeg naar het kerstmenu. De serveerster zei met een bloedserieus gezicht dat ze dat niet meer hadden. Ongelooflijk, tweede kerstdag en ze serveren al geen kerstmenu meer! Dat was al een flinke domper. Dennis begon wat pissig te worden, slaat natuurlijk nergens op om mensen te laten reserveren voor een kerstmenu en ze vervolgens een veel duurder 'a la carte' menu voor te leggen. Maar goed, ik zei dat we maar gewoon wat moesten bestellen, het was ten slotte kerst. Ik bestelde de carpaccio en als hoofdgerecht champignon risotto. Dennis bestelde een soort crêpe met van alles erin en als hoofdgerecht ossobuco.
Toen we aan het wachten waren viel ons op dat het restaurant veel te veel personeel rond had lopen. 3 a 4 meter van ons af stonden continu 3 obers/serveersters te kijken naar elke beweging die we maakten. Als we één slok water dronken werd het meteen bijgevuld. Zo zit je absoluut niet op je gemak.
Binnen no time kwam het voorgerecht op tafel. Dennis' gerecht zag er goed uit en het smaakte ook goed, gelukkig. Mijn carpaccio was op het bord gekwakt. Het was alleen een hoopje sla, het vlees eroverheen gegooid en daarop lag duidelijk neppe parmezaanse kaas. Moet je net mij hebben met nep kaas, zie ik meteen. Prima maar zet dan niet op het menu dat het parmezaan is. De ober knalde wat olie op tafel. Kortom ik moest er zelf maar wat van maken. Heel apart.
Ondertussen hadden we het gevoel dat we weggekeken werden. Erg vervelend. Dennis werd met de seconde pissiger. Na het hoofdgerecht zouden we naar huis gaan en het snel vergeten.
Het hoofdgerecht kwam. Dennis had een waterige zooi op zijn bord, dat ossobuco voor moest stellen. Er zat heel veel vet aan het vlees, niet echt lekker dus. Mijn risotto was wederom op het bord gekwakt. Het smaakte waterig en de champignons waren niet gaar. Daarbij was het belachelijk veel. Konden wel 3 mensen van eten!
Na het hoofdgerecht vroeg Dennis aan een ober de rekening. Hij vroeg het in het Nederlands en daarna in het engels om 'the check' of  'the bill'. De ober keek een beetje appelig. Vervolgens zei hij oké en liep weer terug naar zijn plek. Hij kon geen woord Engels, in een restaurant waar toch vooral Nederlanders en Amerikanen komen. Lekker handig en vooral bloed irritant. We wilden namelijk echt naar huis.
Dennis vroeg daarna aan een serveerster de rekening. Die bracht ze vrij snel. Wel de verkeerde.
Dennis knapte inmiddels bijna uit zijn vel en ik was er ook echt klaar mee. De derde (!) keer kregen we onze eigen rekening en zijn we snel weggegaan. Ongelooflijk wat een shit restaurant! Snel vergeten.
Thuis hebben we nog lekker wat gedronken en er toch nog een leuke avond van gemaakt, met lekkere hapjes.
Al met al een rare kerstervaring dus, zo warm en zonnig. Met een rot restaurant. Ver weg van familie, ook echt even heel raar!
Maar onze kerst is zeker niet verpest want we waren lekker samen en hoe je het ook ziet, we zijn toch weer een mooie ervaring rijker! Volgend jaar is het onze planning om rond kerst naar Nederland te komen. Nog niks zeker, maar we doen ons best.

Oud & nieuw

Nog zo'n rare ervaring. Het was gewoon een normale dag. We wisten dat als het bij ons 19.00u was, dat het bij jullie het nieuwe jaar begon. Toen het 19.00u was moesten we allebei toch wel even slikken. Daar zit je dan 8800 km van huis en bij jullie was het feest al begonnen. We hebben om 19.00u een vuurpijl aangestoken voor de families, vrienden en onze beestjes in Nederland. Zo waren we stiekem toch een beetje in Nederland.

Hier werd de hele dag echt veel vuurwerk afgestoken, meer dan in Nederland. Toen het bijna twaalf uur was vroeg Dennis aan mij of we niet te laat waren, omdat het er al behoorlijk op ging. Ik zei dat het nog echt geen twaalf uur was en telde netjes af. Om twaalf uur wensten we elkaar een gelukkig nieuw jaar en stonden we vooral te kijken naar het mooie vuurwerk. Ik heb een filmpje gemaakt. Ik wilde hem op mijn blog zetten, maar hij pakt hem niet.

De buurman van schuin tegenover kwam een handje geven en ons een gelukkig nieuw jaar wensen. Zijn vrouw kwam even later, met de hond. Lief beest en ze leek zich totaal niet druk te maken om het vuurwerk. De buurvrouw is erg aardig en we hebben zeker een half uur met haar staan kletsen over van alles en nog wat, leuk! 

Toen we binnen kwamen troffen we onze bange beestjes aan. Ruba nog enigszins 'stoer' in de kast. Jessy was in het nachtkastje gekropen (nu het nog kan!).

We zijn op bed gaan liggen en vrijwel meteen in slaap gevallen, de champagne had zijn werk gedaan.

Jessy

De meeste mensen weten inmiddels via Facebook dat we Jessy geadopteerd hebben. Voor de mensen die geen idee hebben wie Jessy is: Jessy was samen met haar broertje gedumpt op straat. Het asiel heeft haar opgepikt en wij hebben haar geadopteerd. Ze was uitgemergeld, had bloedarmoede en het ging niet al te best met haar. Wij hebben haar opgelapt en inmiddels begint het een echte puppy te worden: ondeugend en nogal actief. 

Ze is heel dankbaar dat ze geadopteerd is en ze is erg lief. Met Ruba samen gaat het ook goed, hij moest in het begin natuurlijk wennen. Nu staat hij zijn mannetje en komt hij er gewoon bij liggen. Als Jessy vervelend is krijgt ze een tik op de neus, of meerdere. 

Jessy heeft inmiddels een operatie gehad aan haar navelbreuk, dit was nog even spannend want het leek erop dat de wond kon gaan scheuren. Dat zou betekenen dat ze weer geopereerd zou moeten worden. Tijdens de operatie is ze meteen gesteriliseerd. Normaal doen ze dat niet op zo'n jonge leeftijd (ze is net 3 maanden). Maar omdat ze geopereerd moest worden aan de navelbreuk, hebben ze dat meteen gedaan. Zo hoeft ze over een paar maanden niet op dezelfde plek open en is ze er vanaf.

Het blijft natuurlijk zielig om zo'n klein beestje met zo'n best wel grote wond te zien. Maar na wat probleempjes is ze er nu bovenop en heeft ze afgelopen vrijdag haar eerste puppy enting gehad. Over 5 weekjes mag ze lekker mee naar buiten, naar het strand. Nu stopt ze haar energie vooral in ons lastigvallen en rondrennen als een gek.
Ze mag nog niet naar buiten omdat hier aardig wat hondenziektes heersen. Zolang ze niet volledig ingeënt is mag ze dus nog niet naar risico plaatsen, zoals het strand.

We hebben haar nu 3 weken en ze begint toch aardig te groeien, de schattige 'hangoortjes' zijn inmiddels vervangen door rechtopstaande oortjes.

Stuk volwassener koppie

Jessy heeft van ons een 'grote hondenbed' gekregen, ze verdwijnt er zowat in, maar zo heeft ze wel een fijn plekje!

Jessy

Over het algemeen gaat het prima met Ruba en Jessy. Jessy heeft natuurlijk wel puppystreken. Ze plaagt Ruba af en toe, dat resulteert dan in de nodige klappen van Ruba.

Ze trekt nog wel eens aan zijn staart...

Met Ruba gaat het super goed, hij is dikke 'matties' met Dennis geworden:

Sorry Dennis!

Ruba is zich laatst weer rot geschrokken (en ik erbij). Hij lag rustig te slapen buiten op een stoel op de porch, toen er ineens twee grote honden voor zijn neus stonden. Ik hoorde gegrom en het miauwen van een kat, Ruba dus. Ik ben meteen naar buiten gerend. Ruba was nergens meer te bekennen. Één hond sprong over het hek en de andere was nog in de tuin. Die heb ik met een bezem 'vriendelijk' verzocht om heel rap weg te wezen. Ruba zag ik nog steeds nergens, na even zoeken kwam hij heel angstig en zielig piepend aanrennen. Gelukkig was het alleen de schrik en was hij niet gewond. 

Wel even schrikken dus, geen schatjes die twee honden. De vrouw die we met oud en nieuw spraken gaf al aan dat de hele buurt er last van heeft. Ach, binnenkort is Jessy groot en dan heeft Ruba zijn eigen waakhond. En ons natuurlijk. Ik hou er namelijk niet zo van als mensen of dieren mijn beestjes wat aan willen doen.

Dennis & ik

Dennis en ik hebben ondertussen nog steeds de grootste lol samen. We hebben besloten om 2 jaar te blijven, vooral ook omdat we dan veel tijd samen hebben. 

We kunnen dubbel liggen om de stomste dingen, zoals het verdraaien van een gezegde. In plaats van 'iemand blij maken met een dode mus' kwam er uit mijn mond 'iemand doodmaken met een blije mus'. 

Dennis zijn bestellingen bij de Mac verlopen niet altijd even soepel. De vrouw in die praatpaal vroeg of hij de kip normaal of crispy wilde. Dennis gaf als antwoord een volmondig 'yes'. De vrouw vroeg het nog maar een keer en ik wees hem erop dat hij moest kiezen en 'yes' zeggen dus niet erg veel nut had. Ik denk dat je erbij moet zijn geweest, haha. Maar het geeft wel aan dat we nog steeds kunnen lachen om de kleinste dingen. 

Dennis heeft 3 weken vakantie gehad, ik 2. Voor zover je het vakantie kan noemen, met een zieke pup die opgevoed moet worden. Ook nu ik aan het typen ben rent Jessy als een gek door de kamer, speeltjes vliegen in de rondte. Geweldig. Leuk om te zien, maar soms.... 

Over een paar weken kan ze buiten uitrazen, gelukkig.

Bij Dennis op het werk gaat het super, hij heeft het nog steeds erg naar zijn zin. Ook ik heb het erg naar mijn zin op de ranch waar ik kindjes lesgeef.

Eergisteren hadden we iets wat we niet hadden verwacht hier op Aruba. We gingen uit eten bij café Rembrandt. Als special hadden ze gourmet! Daar hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken. Grappig dat dat hier kan, in een restaurant. We kregen een uiensoep als voorgerecht, daarna dus gourmet (heeft meteen iets super gezelligs vind ik altijd) en als nagerecht kregen we chocolade cake met karamelsaus en amandel ijs. 

Vis, vlees en groenten.

Verder hadden we laatst bij de Superfood een financiële meevaller. We hadden een keer een tree corona meegenomen. Normaal is dat 83 florin. We kwamen bij de kassa en de caissière sloeg de verkeerde corona aan, namelijk een sixpack. Ze keek nog een keer. Verwijderde het van de lijst, probeerde opnieuw, maar sloeg weer een sixpack aan. Ze had er lak aan en liet het maar zo. Met als gevolg dat wij een tree corona hadden voor 22 florin in plaats van 83 florin! Flinke meevaller dus.

We hebben regelmatig bezoek van een aantal acapornissen (soort papegaai). Dat is ook te zien aan het hor.

Acapornis

Ondertussen vier maanden op Aruba al... De tijd gaat enorm snel en we maken toch iedere keer weer iets nieuws mee. Over twee maanden komt mijn lieve vriendinnetje Joy hierheen voor 3 weken. Die heb ik dan ook alweer een half jaar niet gezien. Dat zijn de rare dingen, de mensen die je normaal regelmatig ziet, zie je nu echt lang niet. Maar dat halen we allemaal wel weer in! Gelukkig heb je nu Tango, whatsapp en Viber enzo. Dan heb je toch in ieder geval contact.

Verder gaat alles hier zijn gangetje. Jullie zijn weer even op de hoogte, ook van hoe wij kerst en oud & nieuw hier ervaren hebben. 

Ik kap er weer mee voor deze keer, tot snel!